Η ενότητα της κρατικής οργάνωσης αποτελεί απαραβίαστο δόγμα. Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ορισμένα στοιχεία του κράτους συμπεριφέρονται ως ομάδες πίεσης. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν, καθαυτή παθολογική και θα μετέφραζε μια σοβαρή κρίση του κράτους. Στην πραγματικότητα η νομική αρχή της υποτιθέμενης Ενότητας του Κράτους δεν πρέπει να μας παραπλανά. Οι διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, διοικήσεις και κλάδοι καθώς συγκρούονται μεταξύ τους σε έναν αγώνα επιρροής, τείνουν συχνά να ασκούν πίεση στη κυβέρνηση, στο κοινοβούλιο, στη κοινή γνώμη.
Ασφαλώς και το ζήτημα δεν αφορά μόνο τα πέντε εκατομμύρια ψηφοφόρους που συμμετείχαν στο δημοψήφισμα και επέλεξαν το «ΝΑΙ» αλλά και τα περίπου 7 εκατομμύρια που δεν ψήφισαν. Πέρα από εκείνους που φοβήθηκαν τη συντέλεια του ιταλικού κράτους, πολλοί από αυτούς που δεν συμμετείχαν ενδέχεται να έχουν ήδη παραιτηθεί και να πιστεύουν ότι δεν αλλάζει τίποτα, ότι όλα είναι ένα καλοστημένο κρατικό φαγοπότι.
Έτσι η επιστήμη, με το αγαθό θράσος της μεθόδου, έρχεται να δώσει λύση στο άλυτο πρόβλημα της αλήθειας που διαφορετικά θα οδηγούσε ή σε μια δογματική και αδιάλλακτη σχηματική τοποθέτηση, ή στην απόφανση πως η εύρεση της αλήθειας είναι αδύνατη. Χωρίς τη θεμελίωση της επιστήμης η ιστορία της φιλοσοφίας θα ήταν μια σειρά από μυθολογήματα και πλάνες της συνείδησης που μας βαυκαλίζουνε αιώνες τώρα ή θα οδηγούσε στο μηδέν της απόλυτης σχετικότητας. Η υπόθεση είναι ότι η εύρεση της αλήθειας ταυτίζεται με την ιστορική διαδικασία απελευθέρωσης του νου.
Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε την ουσιαστική διαφορά μεταξύ της ελεύθερης έρευνας σε ένα επιλεγμένο δείγμα πολιτών -χωρίς αυτό να έχει καμία πραγματική ευθύνη- και της άσκησης του δικαιώματος των πολιτών να λαμβάνουν αποφάσεις με νομικά δεσμευτική ισχύ.
Επίσης η συντήρηση (με την έννοια της διατήρησης) είναι στενά συνδεδεμένη με την έννοια του δημόσιου συμφέροντος και προϋποθέτει ένα πεδίο αντίληψης του κοινού αγαθού το οποίο με τη σειρά του εξαρτάται και από τον βαθμό αυτοκυβέρνησης. Αυτό γιατί το κοινό αγαθό για να αναγνωριστεί και επομένως να προστατευθεί πρέπει να αναδεικνύεται παντού -στο δημόσιο πεδίο– σαν αυτόδηλο και πρέπει να είναι κατανοητό με την απλή λογική.
Μόνο μέσω της επιστήμης και της «σοφίας», ενωμένες σε μια τεράστια λογική προσπάθεια, σε παγκόσμια, επομένως πλανητική κλίμακα, τα αξιοθαύμαστα επιτεύγματα της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας, θα μπορούσαν να γίνουν η ελπίδα δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δίχως αυτοί να υποφέρουν από τις απειλές και τις παρεκκλίσεις που αυτά συνεπάγονται, ως αναπόφευκτο τίμημα της ισχύος τους. (Κάρλο Ρούμπια)
Μέχρι και το 1916 δεν δημοσιεύεται σχεδόν τίποτε για τους Ισοπεδωτές, περνάει όλος ο 18ος και 19ος αιώνας και οι μεγάλοι ιστορικοί δεν ασχολούνται καθόλου με αυτή την υπόθεση, με εξαίρεση μια αναφορά σε αυτούς από τον Hume στο History of England. Καταλήγοντας, εκείνη την εποχή η δύναμη της τυπογραφίας βρέθηκε στην υπηρεσία ενός ριζοσπαστισμού που ξεχείλιζε από τη δίψα των ανθρώπων για δικαιοσύνη και απελευθέρωση