Η Επειγόντως Επίκαιρη Χάνα Άρεντ – του Richard J. Bernstein
Η Άρεντ δεν ήταν μια δογματική καταστροφολόγος. Η απερίσκεπτη απελπισία και η απερίσκεπτη αισιοδοξία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για να αντιμετωπιστούν οι προειδοποιήσεις της σχετικά με τους πολιτικούς κινδύνους της σύγχρονης ζωής, η Άρεντ επεξεργάστηκε μια πυκνή σύλληψη της πολιτικής αξιοπρέπειας. Όπως και ο δύτης που αναζητά μαργαριτάρια στην Τρικυμία του Σαίξπηρ, έτσι και εκείνη προσπάθησε να ανακτήσει τα μαργαριτάρια από το παρελθόν, τότε που η πολιτική ελευθερία εκδηλώνεται με συγκεκριμένο τρόπο – στην ελληνική πόλις, στην Αμερικανική Επανάσταση, στην Κομμούνα των Παρισίων ή στην Ουγγρική εξέγερση του 1956.
Πολιτισμική ηγεμονία και πολιτική ορθότητα
Ο όρος είναι ιδιοφυής γιατί όταν κάποιος ρωτά ποια είναι η θεωρία, παίρνει την απάντηση ότι η ίδια η κριτική είναι η θεωρία. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με την Κριτική Θεωρία, ο καλύτερος τρόπος για να καταρρεύσει η δυτική κουλτούρα και η καπιταλιστική τάξη, δεν είναι να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική λύση και στη συνέχεια να περιμένουμε υπομονετικά τους ανθρώπους να ενταχθούν αυθόρμητα. Σύμφωνα με τη θεωρία, οι άνθρωποι θα αρνούνται πάντα να ενταχθούν, διότι έχουν καταστεί αδύναμοι να φανταστούν μια εναλλακτική λύση πέρα από το status quo.
Evandro Agazzi – Για την κρίση ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου
Συχνά μιλάμε για «απώλεια ταυτότητας» από την οποία υποφέρει ο άνθρωπος της εποχής μας και το νόημα που της δίνουμε είναι μια αδυναμία προσανατολισμού. Μιλάμε για μια βαθιά κρίση που έχει επηρεάσει όλα τα πλαίσια αναφοράς και αξιών εντός των οποίων οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να τοποθετούν τους εαυτούς τους και να δίνουν νόημα στην ύπαρξή τους. Μια ριζοσπαστική εξέταση αυτής της απώλειας ταυτότητας θα έπρεπε να ξεκινήσει με τη δυσκολία να δοθεί μια απάντηση στην ερώτηση: «Ποιος είμαι» ή γενικότερα, «Τι είναι ο άνθρωπος;»
Jean Claude Michéa – Για να τελειώνουμε με την Αριστερά/Δεξιά
Η μετα-δημοκρατική πορεία του καπιταλισμού έχει ήδη αρχίσει να έρχεται αντιμέτωπη με τρεις σημαντικούς περιορισμούς. Έναν ηθικό γιατί καταστρέφει σταδιακά την ανθρωπολογική βάση όλης της ζωής. Έναν οικολογικό, δεδομένου ότι η επ’αόριστον μεγέθυνση είναι προφανώς αδύνατη σε ένα πεπερασμένο υλικό κόσμο. Και έναν συστημικό, γιατί με την είσοδό του στη σφαίρα του «πλασματικού κεφαλαίου» – όπως έδειξαν οι Lohoff και Trenkle στο έργο του με γαλλικό τίτλο «La grande dévalorisation»- ο καπιταλισμός οδηγείται στην τελική του φάση.
Τίμοθι Ουίλιαμσον: Tetralogue. I’m Right, You’re Wrong
Και φτάσαμε στο τέλος του ταξιδιού. Κάθε είδους σχετικιστική αντίληψη έχει αποθαρρυνθεί (σελ.149), ωστόσο σχεδόν σαν τις ράγες, κάτω από το τρένο, που οδήγησαν όλο το ταξίδι, μεταξύ των γραμμών της τετραλογίας τίθενται τα βασικά θεωρητικά ερωτήματα της φιλοσοφίας, κάθε φιλοσοφίας: η σχέση μεταξύ αναπαράστασης και πραγματικότητας, μεταξύ γλώσσας και κόσμου, μεταξύ της αλήθειας και του είναι
Ουμπέρτο Έκο: Περικλής ο λαϊκιστής
Το κείμενο γράφτηκε από τον Ουμπέρτο Έκο το 2011 με αφορμή τους εορτασμούς για την εκλογή του νέου Δημάρχου του Μιλάνου, Τζουλιάνο Πιζαπία τον οποίο στήριξαν κόμματα της ιταλικής αριστεράς και οι οικολόγοι πράσινοι. Η μικροπολιτική και εργαλειακή χρήση του αθηναϊκού πολιτεύματος είναι πασιφανής στο σημείο όπου χρησιμοποιείται ο παραλληλισμός «…Σήμερα θα λέγαμε ότι επρόκειτο για έναν λαϊκισμό τύπου Mediaset»
